ในที่สุดฮีเลียมในแกนกลางจะหมดลงและการหลอมรวมจะหยุดลง แกนกลางหดตัวลงอีกครั้งและเปลือกฮีเลียมที่อยู่ถัดจากมันไปติดไฟ เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับไฮโดรเจนไม่นานหลังจากที่ดาวฤกษ์เผาไหม้ผ่านแหล่งเชื้อเพลิงตั้งต้นนั้น การจุดระเบิดนี้ทำให้ชั้นนอกของยักษ์ขยายตัวมากขึ้น แต่แกนกลางของมันยังคงยุบตัวลง ในที่สุดดาวฤกษ์ก็มีขนาดกะทัดรัดอย่างไม่น่าเชื่อ กลายเป็นวัตถุที่มีความหนาแน่นสูงที่เรียกว่าดาวแคระขาว ในช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงนี้ ดาวฤกษ์จะปลดปล่อย ดวงอาทิตย์ ชั้นนอกของมันออกมาในเมฆก๊าซและฝุ่นขนาดมหึมาที่รู้จักกันในชื่อเนบิวลาดาวเคราะห์ ชื่อที่ทำให้เข้าใจผิดนี้ตั้งขึ้นโดยนักดาราศาสตร์ในยุคแรกๆ ซึ่งคิดว่าภาพท้องฟ้าเหล่านี้ดูเหมือนดาวเคราะห์ เปลือกเหล่านี้มีขนาดใหญ่กว่าและจางกว่าดาวฤกษ์แม่ มาก หลังจากใช้เวลาประมาณ 1 พันล้านปีในการเป็นดาวยักษ์แดง ดวงอาทิตย์ของเราจะกลายเป็นดาวแคระขาว โดยบรรจุมวลเริ่มต้นส่วนใหญ่ไว้เป็นทรงกลมขนาดประมาณโลก ชะตากรรมนี้กำลังรอดาวฤกษ์อีกหลายดวงอยู่เช่นกัน อันที่จริงดาวทั้งหมดมีมวลน้อยกว่าดวงอาทิตย์ประมาณแปดเท่า