ออกซิเจน 2 อะตอมมารวมกันเป็นโมเลกุลของก๊าซออกซิเจน (O2) อิเล็กตรอนอิสระจะถูกส่งผ่านไปยังระบบภาพถ่าย I แต่ในการทำเช่นนั้น ไฮโดรเจนไอออนที่มีประจุบวก (H+) ที่มีความเข้มข้นมากเกินไปจะปรากฏที่ด้านหนึ่งของเยื่อหุ้มเซลล์ในคลอโรพลาสต์ ในขณะที่มีการสร้างไอออนไฮดรอกไซด์ที่มีประจุลบ (OH−) มากเกินไป ขึ้นอีกด้านหนึ่ง พลังงานอิสระที่ปลดปล่อยออกมาเมื่อไอออน H+ เคลื่อนที่ผ่าน "รูพรุน" ที่เฉพาะเจาะจงในเยื่อหุ้มเซลล์ เพื่อปรับความเข้มข้นของไอออนให้เท่ากัน ก็เพียงพอที่จะทำให้กระบวนการทางชีววิทยาบางอย่างทำงานได้ เช่น การดูดซึมสารอาหารบางชนิดโดยแบคทีเรียและการหมุนของโปรตีนคล้ายวิปครีม - ใบพัดที่ช่วยให้แบคทีเรียสามารถเคลื่อนที่ได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญพอๆ เมตาบอลิซึม กันคือการไล่ระดับสีนี้ทั่วทั้งเมมเบรนทำให้เกิดการก่อตัวของอะดีโนซีนไตรฟอสเฟต (ATP) จากอนินทรีย์ฟอสเฟต (HPO42− เรียกโดยย่อว่า Pi) และอะดีโนซีนไดฟอสเฟต (ADP) ATP เป็นพาหะหลักของพลังงานที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ทางชีวภาพในสิ่งมีชีวิตทุกรูปแบบ ความสัมพันธ์ระหว่างกันของปฏิกิริยาเมตาบอลิซึมที่ให้พลังงานและต้องการพลังงานอาจถูกพิจารณาโดยส่วนใหญ่ว่าเป็นกระบวนการที่จับคู่การก่อตัวของ ATP กับการสลายของมัน