แม้จะเป็นวิทยาศาสตร์ แต่การอภิปรายที่โดดเด่นที่สุดเกี่ยวกับผลกระทบทางจิตวิทยาของการเดินทางในอวกาศเกิดขึ้นก่อนที่มนุษย์คนแรกจะขึ้นสู่วงโคจร จิตแพทย์ของฟรอยด์คาดการณ์ไว้ในวารสารจิตเวชศาสตร์อเมริกัน ฉบับปี 1959 เมื่อสองปีก่อนการเดินทางบุกเบิกของยูริ กาการิน ว่าการแยกจาก แม่ธรณี อาจนำไปสู่ ​​ความวิตกกังวลในการพลัดพราก ทางพยาธิวิทยา โดยที่ การล่อลวงให้หลบหนีด้วยการฆ่าตัวตายไปสู่การลืมเลือน พร้อมกับการกระตุ้นให้ทำลายยานอวกาศและลูกเรือที่เหลือ โชคดีที่สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แต่มีรายงานว่า Nasaมีแนวทางปฏิบัติสำหรับลูกเรือที่มีอาการกระสับกระส่ายอย่างเป็นอันตรายระหว่างการบินอวกาศ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการผสมผสานระหว่างเทปพันสายไฟ สายบันจี้จัม และยาระงับประสาท แต่ความจริงก็คือจิตวิทยาภารกิจอวกาศเกี่ยวข้องกับการลงทุนทางวิทยาศาสตร์ครั้งใหญ่เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบด้านสุขภาพจิตจากสิ่งที่ผู้คนจำนวนมากประสบบนโลก ความเครียด สภาพการทำงานที่ไม่ดี และความเหงา การไปดาวอังคารดูเหมือนง่ายเมื่อเปรียบเทียบ ขากำลังพุ่งขึ้นสู่วงโคจร นักบินอวกาศ Gherman Titov มีความรู้สึกที่ชัดเจนว่าร่างกายของเขากำลังหมุนวนอยู่ในอากาศ มันเริ่มขึ้นทันทีที่ Vostok 2 แยกตัวออกจากบูสเตอร์และถูกผลักเข้าสู่ภาวะไร้น้ำหนัก ผมรู้สึกราวกับว่าผมกำลังตีลังกากลับหัวแล้วบินโดยยกขาขึ้น เขากล่าวในเวลาต่อมา ในความเป็นจริง ไม่มีกงล้อ ความรู้สึกเป็นเพียงภาพลวงตา บางอย่างที่คล้ายกับประสบการณ์นอกร่างกาย สำหรับนักบินอวกาศหลายคน ความรู้สึกเหล่านี้มักจะหยุดลงหลังจากอยู่ในอวกาศได้ 2-3 วัน แต่คนอื่นๆ จะรู้สึกอึดอัดตลอดการเดินทาง ฉันรู้ว่าฉันกำลังยืนตัวตรง… และถึงกระนั้นฉันก็กลับหัวกลับหาง ทั้งๆ ที่ปกติแล้วทุกอย่างจะมุ่งไปรอบๆ ตัวฉัน นักบินอวกาศคนหนึ่งบรรยายประสบการณ์ของเขาบนสถานีอวกาศ Spacelab อย่างไร